DASWALD

De sterkte van beelden is dat zij voor elke persoonlijke interpretatie vatbaar zijn. Bij woorden is dit minder evident.

Dit schrijven werd naar u gericht in mijn atelier te Oorbeek, Tienen. Mag ik omschrijven: drie vensters kijken uit op een ingeslapen gehucht, de ochtendnevel kleeft hier en daar nog op de ramen, rook komt in de verte uit verscheidene schoorstenen. Niemand op straat, geluid: hanengekraai.

Hier binnen brand een zinderend wit licht. Het werpt langgerekte schaduwen op de houten vloer en de witgekalkte muren. Etsen, houtgravuren, schilderijen en een twintigtal sculpturen. De productie van de laatste twee jaar. Geduldig staat dit alles te wachten om geïnterpreteerd te worden los van hun maker of hun oorsprong. Een fijn gevoel, de dingen los te laten.

Elk vertelt zijn verhaal. Soms alleen maar kleur.

De laatste beelden dito schilderijenreeks vinden hun oorsprong in de wandelingen, met Joyce, mijn echtgenote, en de drie kinderen, die wij maakten in de Tsjechische wouden en hier dichter in de buurt in het Meerdalwoud en het Molendaelbos.

De geur, het licht. De eerste maal dat je een bepaald pad neemt werkt het geheel het sterkste op je in. Nieuwe vormen, vreemde kruinen. het zonlicht raakt hier zacht de okergekleurde aarde.

Ondergronden nemen je mee in de meest bevreemdende atmosferen. De warme vochtige bodem trekt door je kleren. Mos, enkele meters verder, groepen varens, te dansen in de wind. Een schim !

Soms verlaten we het pad. Bladeren strelen je gelaat. Geuren worden sterker. Braamstruiken grijpen je bij de benen. Het bos begint je weg te leiden. Je bent hier vreemd. Kijk tussen de kruinen zwevende wolkenmassa’s. De wereld rond het bos.

Je neemt het bos mee in je hoofd. De geur wordt terpentijn. Bladeren worden vellen papier. Je doorklieft de steen in plaaster. De ondergrond neem je op in verscheurd katoen. Vezels, herinneringen, pigmenten lopen door elkaar. Groen en blauw worden grijs. De etspers draait, krakende takken, ze werpen zwarte lijnen op het natte papier. Ik sta buiten, zie zwevende wolkenmassa’s en weet het, even was ik mee in het geheel.

(Tekst /Daswald/2004/Peter Weidenbaum )

Elzenveld 26 februari/ 28 Maart 2004 Objecten, schilderijen.